Dag Acht, De Noordkaap en dan naar Alta

De plaats waar deze reis ons naartoe leidt, de noordkaap in Noorwegen.

Vanochtend wakker geworden in het vissersdorp Honningsvag.
Het hotel met, volgens Stefan, de lekkerste douche in tijden, waar hij ook het liefst in de douche ruimte had willen slapen…

Allard en Pascal hadden samen een kamer en Stefan en ik sliepen in de kamer aan de andere kant van de gang.
Stefan en ik hebben gister hele verhalen gehad over het verbouwen van onze huizen en over nog veel meer dingen, dus het was zo gezellig dat we pas rond een uur of 1 gingen slapen.

Eerst een heerlijk ontbijtje met de nodige verhalen van Allard die gisteravond samen met nog een paar barrelaars de locale economie hebben gesponsord.

Toen we vanochtend wakker werden, was er bij iedereen toch wel het besef dat vandaag de grote dag was. De weersverwachting was ons positief gezind en niks stond nog tussen ons en de noordkaap in.
Even voor de lezers die dit misschien niet weten, maar het gebied en de weg naar de noordkaap toe, kan nog wel eens voor problemen zorgen, als het hard waait, dan is er zoveel sneeuw dat de sneeuwschuivers niet hun werk kunnen doen en de weg niet bereikbaar is.
Bij de vorige 2 edities was dit namelijk het geval en moest er 10 min voor vertrek door de organisatie worden gemeld dat het onmogelijk was om de noordkaap te bereiken… Ik kan mij voorstellen dat dat niet het leukste is om te vertellen tegen 40 enthousiastelingen die graag dit punt willen bereiken.

Maar Dhr Meindert van de organisatie had ons opdracht gegeven om om 9.30 uur te verzamelen bij de lokale Shell zodat we nog even konden kletsen en dan een uurtje later de tocht naar de kaap konden startten.

Wij zijn nu 8 dagen onderweg en zo langzamerhand begin je toch de meeste mensen te herkennen en kunnen we in grote lijnen met elkaar overweg.
Het was dus om 9.30 al gezellig bij de Shell.
Een beetje gas geven, toeters waar ze bij de NS jaloers op zijn en muziekinstallaties die ze bij de ziggo Dome niet kennen.
Kortom een gezellige bijeenkomst!!

Wij kregen de opmerking dat onze 4wd het niet zo goed deed en bij de Shell lag een grote ijsplaat, dus konden we het goed testen, Pascal achter het stuur en “de Fons” zoals onze auto heet, eens ff lekker laten slippen en glijden over het ijs.
Nu we de auto weer in de juiste gearing hebben staan, rijdt de auto weer als een zonnetje.

Bij vertrek moet er 1 auto voorop rijden en dat is de Ford Fiesta geworden, dit is namelijk de oudste auto van onze Challenge en had de eer om voorop te gaan.
De weg was mooi geprepareerd en de muren van sneeuw waren soms toch wel 5mtr hoog.
De rit langs mooi bergen en fjorden duurde ongeveer 1 uur, toen we op de locatie waren scheen het zonnetje en was er nauwelijks wind.
Kortom de ideale omstandigheden.

Toen we het parkeerterrein opreden ging dat zoals we altijd doen, luid toeteren, gaspedaal intrappen en de uitlaten laten knallen.
Team Rosie had ook nog roze flares afgestoken, dus het was snel duidelijk voor andere bezoekers van de noordkaap, dat gearriveerd waren. (Marker 18)

Na de uitreiking van een medaille als teken dat we de noordkaap hebben bereikt zijn we snel de toerist uit gaan hangen.
Eerst bij een gedenksteen als team op de foto en daarna door naar het monument van de noordkaap.

Dit is toch wel even een dingetje, nu wetend dat je op het uiterste puntje hebt gestaan.
Allard heeft een drone de lucht in gestuurd waar we stoere beelden mee hebben gemaakt.

We hebben allemaal het thuisfront gebeld, om dit speciale moment te delen, want zeg nou zelf, dit doet niet iedereen in zijn of haar leven.

Nogmaals wil ik het benoemen dat ik het tof vond om dit speciale moment te delen met mijn Barrel maten, Stefan, Allard en Pascal…BOYS WE DID IT!!!

Na een lekkere bak koffie en warme chocolademelk zijn we weer naar de auto gegaan, parkeerplaats was inmiddels bijna leeg en alle andere “barrelaars” waren al vol gas vertrokken.
De route zou ons terug brengen naar Honningsvag en door naar Alta.
Een mooi stuk rijden ditmaal langs de westkust van Noorwegen met al haar wonderschone fjorden.

Aankomend in Alta (marker 19), bleek dat de er een hondenslee wedstrijd zojuist was vertrokken.
Interessant om te weten, is dat er meerder categorieën zijn:
Junior  bestuurders met 6 honden, Max 200 km
Volwassen bestuurders met 8 honden, Max 580 km
Professionele bestuurders met 14 honden, Max 1200 km

Wij hadden naast het startpunt een restaurant gevonden, waar we onszelf hebben getrakteerd op een heerlijke pizza met een fris biertje erbij (Pascal nam een fristi)

Het plan voor de volgende dag was om gelijk in de ochtend met de sneeuwscooter te gaan rijden, dus het leek ons een goed idee om alvast een stuk te rijden naar de locatie waar dit plaats vond, zodat we morgenochtend niet gelijk alles hoeven af te breken.
De weg hiernaar toe was inmiddels door het dooien in de middag en de vrieskou in de avond, veranderd in een ijsbaan, Pascal die ons naar de eindbestemming bracht, omschreef het als schaatsen met een tank….

Toen we aankwamen op onze eindbestemming van deze dag ( Marker 20) en de auto hadden geparkeerd waarvan wij dachten dat het het terrein van de sneeuwscooter organisator was, bleek dit dus niet zo te zijn….
Op een sneeuwscooter kwam iemand aangeknald en vroeg ons wat de bedoeling was.
Wij ons verhaal gedaan en de beste man bleek het ineens heel leuk te vinden dat wij er waren.
Deze beste tikkeltje gekke man, waar je morgen nog meer over te horen krijgt, heet Gøran Øvergård.
Blijkbaar zag deze man niet veel mensen en waren wij het beste gezelschap van de afgelopen maanden.
We mochten gelijk bij hem op visite komen voor koffie en wat lekkere snacks.
Toen hij uit de koelkast een stuk gedroogd rendier en schaap trok, moesten we hier toch echt even van proeven hahaha

Na de koffie zijn we gestart met ons kamp op te zetten en ons klaargemaakt om te slapen.
Tussendoor nog even voor de zoveelste keer het noorderlicht gezien, dat het bijna normaal wordt….

Voor nu, proberen we lekker te slapen en energie op te doen voor morgen.
Slaap lekker allemaal!